Nie wiem kiedy mogę się jej spodziewać, kiedy wejdzie w moje myśli, natchnie mnie znienacka, często w miejscu nieoczekiwanym, przychodzi, nieproszona, z zaskoczenia, kocham to, kiedy jej długo nie ma, kiedy mam przestój, autentycznie cierpię, miotam się, tęsknię i niepokoję.
 

Wena, to moja ciągle zaskakująca mnie część samej siebie, nie wiem skąd się bierze, mogę się domyślać, że czerpie z książek przeczytanych, ludzi napotkanych, sztuki zobaczonej, poczutej aż do głębi lub zignorowanej, wydarzeń doświadczonych, otoczenia wokoło, ona czerpie z wielu źródeł, ma swoje miejsce w podświadomości, odwiedza mnie, karmi, daje siłę do działania i tworzenia, nie wymyślam jej, nie pracuję nad nią, ale bywa, że wyczekuję.
 

Kiedy mam natchnie wszystko mi głowie buzuje, porywa mnie, nie mogę spać bo kreuje się coś mojego, co z biegiem czasu nabierze rozpędu i wyjdzie z serca do świata rzeczywistego.
 

Tak mam teraz, zapach, dostaję wskazówki, jeszcze mi to trudno ująć słowami ale widzę obrazy oraz czuję poszczególne zapachy, rodzi się moja kreacja, mój zapach, jakiś pierwotny instynkt, przewodnikami są moje zwierzęta mocy, wracam do nich, przypominam sobie, poznaję je w całkiem innym wymiarze, bywa, że jestem nią zmęczona, czasami wyczerpana, bywało, że byłam w stanie jechać 300 km aby spełnić jej życzenie, jest w niej pewien rodzaj szaleństwa, świat był by ubogi bez tych odchyłów...
 

Za kilka dni podzielę się z Wami wpisem, w którym przedstawię Wam jak tworzę zapach, na co zwracam uwagę, czym się kieruję, teraz piszę, utrwalam piórem na papierze moje wyobrażenie, mam już kilka stron, na końcu powstaną formuły, potem dziesiątki prób mieszania olejków, tworzenia akordów aż do momentu kiedy uchwycę to czego oczekuję i to czego się nie spodziewam, tworzenie to dla mnie wielkie odkrycia.

Monika