Obchodzimy dzisiaj Światowy Dzień Fotografii, to moja pierwsza pasja, pojawiła się już w szkole podstawowej i była długo przed zapachami naturalnymi, wiele lat fotografowałam analogowymi aparatami i sama wywoływałam zdjęcia.

 

Fotografią zajmuję się od ponad dekady zawodowo w sumie za niedługo będą już dwie dekady

 

Dzięki niej znalazłam się w całkowicie niedostępnych miejscach, jak na przykład schron przeciwbombowy w jednej z kopalń na Śląsku, poznałam i nadal poznaję ciekawych ludzi jak Pan Piotr, który jest rzeźbiarzem, swoje dzieła dłubie ze starych konarów drzew. Dzięki fotografii byłam i jestem zapraszana do bardzo intymnego świata ludzi, ich przeżyć oraz historii. Najbardziej lubię pracę intymną, dokumentalną, lubię się przypatrywać przez obiektyw, często bywa tak, że zanim powstanie cykl fotografii oswajamy się wzajemnie by pojawiło się zaufanie.

 

Kiedy nie byłam mamą wsiadałam w samochód i wypuszczałam się w różne rewiry Polski i nie tylko, włóczyłam się po małych miasteczkach i wsiach, często swoją podróż zaczynałam od odwiedzania cmentarzy, nie zdarzyło mi się nigdy by mnie ktoś nie zaczepił, nie zapytał z ciekawością kim jestem i po co przyjechałam, wiele dowiadywałam się dzięki temu o miejscu do którego przyjechałam, jestem zbieraczką historii… odwiedziłam wiele domów do których byłam zapraszana. Byłam blisko Chasydów, Romów, Bojków, fascynuje mnie kulturowość, z duszą na ramieniu robiłam reportaż z potomkami zbójników z Tatr, będę to pamiętała do końca życia Miałam możliwość fotografowania skrajnych emocji podczas mocnych warsztatów rozwojowych za co jestem wdzięczna, byliśmy we wspólnej podróży, zostawiłam tam cząstkę siebie, którą podarowałam uczestnikom, to potężne fotografie i bardzo intymne.

W fotografii przede wszystkim fascynuje mnie człowiek, bez ubarwiania, plastiku, przekłamywania. Byłam nieraz świadkiem wielu łez, lęku, wstydu, fotografuję kobiety, które nie są modelkami, często są to kobiety, które nie patrzą na siebie w lustrze, nie są świadome swojego pięknego ciała, to są najmocniejsze dla mnie spotkania.

 

 

 

Fotografie wiele znaczą w naszym życiu, wiele pokazują, warto się nad nimi pochylić, warto zaglądać do starych albumów i wskrzeszać historie i wspomnienia. Wywołujcie swoje zdjęcia niech nie zalegają na dyskach, twórzcie albumy fotograficzne. Trzymane zdjęcie w dłoni ma inny przekaz niż to na ekranie monitora.

 

Od ponad 5 lat prowadzę systematycznie pamiętnik fotograficzny, w każdym dniu a przynajmniej raz w tygodniu wklejam do niego fotografie, czasami z krótką historią a czasami bez, robię sobie selfi z ludźmi, których spotykam, trafiają do mojego fotograficznego świata. Z każdym rokiem ten pamiętnik jest coraz ważniejszy, im starszy tym lepszy jak wino, daje wgląd do życia, wspomnień, ludzi, przygód i miejsc, może to być również dobrą formą terapii…

 

Lubię fotografować pejzaże i martwą naturę, to inny rodzaj fotografii, spokojniejszy, lecz bardziej wymagający, tutaj czekam na odpowiednie światło, aranżuję scenografię.

 

Fotografuję systematycznie zapachy, zatrzymuję je w kadrach, bawię się nimi, to abstrakcyjny świat kolorów oraz form.

Czekam na moment, kiedy będę miała więcej czasu by zająć się wydaniem albumu fotograficznego bottanicum, będzie dostojny, w lnianej oprawie z pięknie zaprojektowaną okładką, fotografie będą na szlachetnym papierze fotograficznym, w środku będą pachnące fotografie a przy nich moje historie zapachów naturalnych. Na razie mam wersję demo bardzo skromną, bez historii i oprawy graficznej, pokazuję ją na pachnących spotkaniach bottanicum

 

Moja natura włóczęgi coraz bardziej się upomina, jedno z moich marzeń fotograficznych myślę, że w zasięgu ręki to wyjazd na kilka tygodniu na Podlasie, mam ogromną chęć się tam włóczyć, poznawać, fotografować i doświadczać w tym również wiedzy o zapachach neutralnych i kulturowych.

 

ps. na fotografiach jest konkret z wodorostów w dużym powiększeniu

Monika